Pamiętam, jak kiedyś zimowego wieczoru zostałem sam w domu. Mama zabrała brata i siostrę na jakieś zakupy, a ja z powodu choroby dostałem nakaz leżenia w łóżku i odpoczywania. Przyszło godzina 19 więc włączyłem wieczorynkę, którą były „Muminki”. Bardzo je wtedy lubiłem. To jednak był wyjątkowy odcinek, Buka miała nawiedzić dolinę Muminków i co chwile pokazywano ją, jak się zbliża. Ja, trawiony gorączką, za każdym razem gdy tę scenę przywoływano słyszałem na podwórku szelesty i widziałem poruszające się cienie. Byłem przekonany, że Buka idzie właśnie po mnie! Odwracałem się na drzwi do pokoju i oczyma wyobraźni widziałem, jak porusza się klamka. Nie wytrzymałem i wyłączyłem bajkę, po czym schowałem się pod kołdrę. To było jeszcze gorsze, wiatr na dworze był bardziej słyszalny, docierały do mnie dźwięki poruszanych gałęzi i toczonych wiatrem przedmiotów. Na szczęście mama przyjechała za kwadrans i udało jej się mnie uspokoić. Od tamtego dnia Muminków nie oglądam, a ten moment pali moje serce do dzisiaj, przez co na przykład na każdym portalu nadaje sobie właśnie nick Buka. To taka moja trauma z dzieciństwa, śmieszna ale pouczająca. Wiem już, że własnego dziecka nie zostawię wieczorem sam na sam z bajkami.

Pamiętam, jak kiedyś zimowego wieczoru zostałem sam w domu. Mama zabrała brata i siostrę na jakieś zakupy, a ja z powodu choroby dostałem nakaz leżenia w łóżku i odpoczywania. Przyszło godzina 19 więc włączyłem wieczorynkę, którą były „Muminki”. Bardzo je wtedy lubiłem. To jednak był wyjątkowy odcinek, Buka miała nawiedzić dolinę Muminków i co chwile pokazywano ją, jak się...

Pamiętne wakacje u babci.Bardzo dawno temu.Dom zwykły, bez "tajemniczej" historii, lecz pokój w którym spędzałem wakacje był bramą nieznanego.Nieduży pokoik, cały wyłożony drewnem.W upalne lata - po wejściu nie dało się oddychać.A noc?Cóż.Wyobraźnia plus dziwne skrzypienia plus trudności z oddechem tworzyło aurę niesamowitości.Dziwne ale pod koniec wakacji chciałem wracać do Miasta.Dziś wiele bym dał żeby wrócić DO TAMTYCH czasów.Z lekką nostalgią i ....strachem!

Pamiętne wakacje u babci.Bardzo dawno temu.Dom zwykły, bez "tajemniczej" historii, lecz pokój w którym spędzałem wakacje był bramą nieznanego.Nieduży pokoik, cały wyłożony drewnem.W upalne lata - po wejściu nie dało się oddychać.A noc?Cóż.Wyobraźnia plus dziwne skrzypienia plus trudności z oddechem tworzyło aurę niesamowitości.Dziwne ale pod koniec wakacji chciałem wracać...

Moją zmorą dzieciństwa były bezpańskie psy!
Mieszkam na osiedlu, gdzie można spotkać ich całą masę, a ja zawsze panicznie się ich bałam! Dlatego były moją największą zmorą!
Ale z czasem nauczyłam się, że można je przekupić odrobiną kiełbasy!

Moją zmorą dzieciństwa były bezpańskie psy!
Mieszkam na osiedlu, gdzie można spotkać ich całą masę, a ja zawsze panicznie się ich bałam! Dlatego były moją największą zmorą!
Ale z czasem nauczyłam się, że można je przekupić odrobiną kiełbasy!

Od zawsze byłam ciekawska. Pchałam się tam gdzie nie powinnam. Zadawałam niewygodne pytania. Nie bałam się. Do czasu...
Miałam jakieś 7 lat. Pojechałam na wieś, na wakacje do dziadków. Całe dni spędzałam na dworze, ale to mi nie wystarczało. Zaczęłam wychodzić także w nocy. Spacerowałam po lasach i przez wiele godzin patrzyłam na gwiazdy. Jednego dnia usnęłam podczas podziwiana nocnego nieba. Ze snu wyrwały mnie dziwne odgłosy. Powoli wstałam i zaczęłam wracać do domu. Nadal słyszałam te dźwięki, tym razem bliżej. Stanęłam i odwróciłam się. Nagle nie wiedzieć czemu... Cofnęłam się o 5 kroków. W ostatnim momencie. Dosłownie w miejscu, w którym przed chwilą stałam przebiegł koń. Ogromny, kary koń. Minął mnie i zatrzymał się kawałek dalej. Popatrzył na mnie i uciekł. Stałam przerażona i myślałam tylko o tym, że zdążyłam się odsunąć. Potem pobiegłam do domu. Przez jakiś czas bałam się chodzić po lesie, ale to minęło.

Od zawsze byłam ciekawska. Pchałam się tam gdzie nie powinnam. Zadawałam niewygodne pytania. Nie bałam się. Do czasu...
Miałam jakieś 7 lat. Pojechałam na wieś, na wakacje do dziadków. Całe dni spędzałam na dworze, ale to mi nie wystarczało. Zaczęłam wychodzić także w nocy. Spacerowałam po lasach i przez wiele godzin patrzyłam na gwiazdy. Jednego dnia usnęłam podczas...

Spokojnie... Oddychaj...Wdech… Wydech… Wdech…
Serce wali w mojej małej piersi niczym stutonowy głaz. Ręce się pocą. Oczy zachodzą mgłą. Muszę sobie w myślach powtarzać, że mam oddychać, bo inaczej o tym zapomnę.
Dobrze, że siedzę bo inaczej chyba nie dałabym rady ustać o własnych siłach. Moje małe, ledwie pięcioletnie ciałko z całą pewnością boleśnie by odczuło taki upadek.
Do mojej głowy nagle dociera znajomy dźwięk. Ktoś wypowiada moje imię. To mama.
-Skarbie? Nie ma się czego bać. Zaraz będzie po wszystkim.
Dzisiaj wyjątkowo jej ciepły głos i uspokajający uśmiech wcale nie pomagają. Nadal paraliżuje mnie lęk.
-Skarbie! No choć. Teraz nasza kolej.
Przełykam głośno ślinę i zsuwam się apatycznie z krzesła, byle jak najbardziej przedłużyć drogę do drzwi. Niestety, ta biała otchłań zbliża się nieubłaganie. Jeśli przed chwilą moje serce waliło, to teraz wyskakuje z piersi. Kiedy staję na progu, zatrzymuje się na sekundę, jakby zgubiło rytm.
Znam ten sterylnie biały i jakże przerażający pokój. Znam również tego mężczyznę i ten jego podszyty fałszem uśmieszek. Jak zwykle ma na sobie swój biały fartuch, a na rękach rękawiczki.
Momentalnie zasycha mi w ustach. Wiem, co czeka mnie za chwilę. Wiem, na jakie cierpienia będę wystawiona. Już za momencik padną te jego zapowiadające ból pytania...
-Witaj brzdącu. Jak tam, byłaś grzeczną dziewczynką? Myłaś ładnie ząbki? Wskakuj na fotel, zaraz to sprawdzimy…

Spokojnie... Oddychaj...Wdech… Wydech… Wdech…
Serce wali w mojej małej piersi niczym stutonowy głaz. Ręce się pocą. Oczy zachodzą mgłą. Muszę sobie w myślach powtarzać, że mam oddychać, bo inaczej o tym zapomnę.
Dobrze, że siedzę bo inaczej chyba nie dałabym rady ustać o własnych siłach. Moje małe, ledwie pięcioletnie ciałko z całą pewnością boleśnie by odczuło taki...

Moja trauma z dzieciństwa wiąże się z moim strasznym bratem. Jako dziecko zbierałam różne rzeczy, zawsze w dużych ilościach. Czasami były to kasztany, czasami kamyki, a niekiedy zwykłe patyki. Raz przywiozłam całą masę muszelek (takich zawijanych), które skrzętnie znajdywałam nad brzegiem morza. Byłam zachwycona znaleziskiem! Do czasu kiedy mój brat zasiał w moim mózgu ziarenko wątpliwości. Z poważną miną znawcy powiedział:
- Wiesz, że w niektórych zostały jeszcze ślimaki? Musisz je dobrze schować bo inaczej powyłażą w nocy…
Niby nie wierzyłam. Ale całą noc słyszałam dziwne chrzęsty. Nie zmrużyłam oczu bo wyobrażałam sobie, że stado ślimaków wejdzie mi do ucha gdy będę spać.

Moja trauma z dzieciństwa wiąże się z moim strasznym bratem. Jako dziecko zbierałam różne rzeczy, zawsze w dużych ilościach. Czasami były to kasztany, czasami kamyki, a niekiedy zwykłe patyki. Raz przywiozłam całą masę muszelek (takich zawijanych), które skrzętnie znajdywałam nad brzegiem morza. Byłam zachwycona znaleziskiem! Do czasu kiedy mój brat zasiał w moim mózgu...

Wyobraźnia dzieci nie zna granic - tak też było z moją. Jak byłam mała wydawało mi się, że pod moim łóżkiem żyją straszne potwory i jak tylko będzie mi wystawała ręka lub noga, ( chociaż mały fragment) to ją dopadną i pożrą. Monstra miały ożywać nocą, kiedy gasiłam światło i kładłam się spać. Były widocznie tylko dla mnie. (Skarżyłam rodzicom:), że w moim pokoju są potwory i siedzą pod łóżkiem, ale nikt mi nie wierzył. Bałam się nie tylko o siebie, ale też o kilka lalek i kilka misiów. Bardzo ciężko było nam się wszystkim pomieścić w jednym łóżku pod jedną kołdrą, ale zawsze tak dzielnie nas opatulałam, że żaden potwor nie odważył się wyskoczyć spod łóżka i nas dopaść. :)

Wyobraźnia dzieci nie zna granic - tak też było z moją. Jak byłam mała wydawało mi się, że pod moim łóżkiem żyją straszne potwory i jak tylko będzie mi wystawała ręka lub noga, ( chociaż mały fragment) to ją dopadną i pożrą. Monstra miały ożywać nocą, kiedy gasiłam światło i kładłam się spać. Były widocznie tylko dla mnie. (Skarżyłam rodzicom:), że w moim pokoju są potwory...

Otwieram w nocy oczy, rozglądam się niepewnie, nie poznając pomieszczenia, nagle dostrzegam strasznego potwora. Stoi i nic nie robi, jednak bez wątpienia to on Buka z Muminków! Co robi w moim pokoju? Chce mnie uśmiercić? Dlaczego? Byłam grzeczną dziewczynką! Może nie całkiem grzeczną, ale to nie powód, żeby zakończyć moje życie. W końcu nie wytrzymałam i krzyk wydarł się z mej piersi tak donośny, że aż postawił na równe nogi mojego ojca, który wbiegł do pokoju zapalając światło.

Ja bełkocze:

- Buka, Buka tu jest.

- Gdzie?

Wskazuję w miejsce, w którym ją widziałam i słyszę rozbawiony głos ojca:

- Przyjrzyj się jej.

Otwieram oczy i widze stary futrzany płaszcz matki rozwieszony na wieszaku, który po ciemku do złudzenia przypominał potwora z wieczorynki. Tak oto stoczyłam pierwszą walkę z własnym strachem, może trudno będzie nazwać to zwycięstwem, gdyż zdecydowanie to moja wyobraźnia mnie pokonała.

Otwieram w nocy oczy, rozglądam się niepewnie, nie poznając pomieszczenia, nagle dostrzegam strasznego potwora. Stoi i nic nie robi, jednak bez wątpienia to on Buka z Muminków! Co robi w moim pokoju? Chce mnie uśmiercić? Dlaczego? Byłam grzeczną dziewczynką! Może nie całkiem grzeczną, ale to nie powód, żeby zakończyć moje życie. W końcu nie wytrzymałam i krzyk wydarł się z...

Najstraszniejsze chwile mojego dzieciństwa to te, kiedy wieczorem byłam sama w domu. Zwykle na chwilę, gdy rodzice wychodzili do sklepu, czy na spacer z psem. Bardzo się wtedy bałam - ale nie o siebie, tylko o nich. W końcu był wieczór, a oni opuszczali bezpieczny, jasny dom. Kto wie, co mogło czekać na zewnątrz???
Pewnego wieczoru zadzwoniłam do wszystkich osób, których numery znalazłam w notesie leżącym przy telefonie, pytając, czy jest u nich mój tata, który wyszedł z psem i długo nie wraca. Oczywiście okazało się, że przed blokiem spotkał znajomego i ucięli sobie pogawędkę. W tym czasie ja postawiłam na nogi całą rodzinę i większość znajomych!

Najstraszniejsze chwile mojego dzieciństwa to te, kiedy wieczorem byłam sama w domu. Zwykle na chwilę, gdy rodzice wychodzili do sklepu, czy na spacer z psem. Bardzo się wtedy bałam - ale nie o siebie, tylko o nich. W końcu był wieczór, a oni opuszczali bezpieczny, jasny dom. Kto wie, co mogło czekać na zewnątrz???
Pewnego wieczoru zadzwoniłam do wszystkich osób, których...

Najstraszniejsze były spotkania z robakami, które, głęboko w to wierze, porozumiewały się ze sobą i chciały zrobić mi krzywdę. Od zawsze boję się/brzydzę się wszelkiego rodzaju tych latających, pełzających czy chodzących paskudztw. Moje walki z insektami głównie polegały na ucieczce. Rzadziej, gdy nie były w przeważającej ilości, składały się na paniczne podskakiwanie z nogi na nogę i usiłowanie z wojennym krzykiem zdeptania każdego demona, który tylko czekał by móc wejść mi na but i schować się w ubraniu. Ble! Do tej pory, gdy widzę jakieś insekty, pająki albo robaki przechodzi mnie dreszcz.

Najstraszniejsze były spotkania z robakami, które, głęboko w to wierze, porozumiewały się ze sobą i chciały zrobić mi krzywdę. Od zawsze boję się/brzydzę się wszelkiego rodzaju tych latających, pełzających czy chodzących paskudztw. Moje walki z insektami głównie polegały na ucieczce. Rzadziej, gdy nie były w przeważającej ilości, składały się na paniczne podskakiwanie z...